Τώρα πιά δεν είσαι εδώ, δεν σε έχω δίπλα μου και νιώθω να χάνομαι, να χάνω το έγω μου που είχα βρεί τότε μαζί σου. Με πρόσεχες, με φρόντιζες , δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποια στιγμή θα ήταν τόσο δύσκολο να δώ το χαμόγελό σου, να πρέπει να σε ψάξω στα μέρη που σύχναζες για να σε ξανά δώ. Ούτε στην ιδέα δεν άντεχα και τώρα που έγινε πραγματικότητα; Για πόσο θα κρατήσει, για πόσο θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με την σκέψη σου; Θυμάμαι τόσες όμορφες στιγμές και προσπαθώ να ξεχαστώ, δεν θέλω να ξεσπάω στο ποτό ή στα τσιγάρα.. Σκέφτομαι πως δεν θα σου άρεσε και εμένα όμως δεν μου αρέσει που δεν είσαι εδώ να με κρατάς εσύ μακρυά απο αυτά να μην πέφτω τόσο κάτω. Όταν μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια σου , δεν μπορώ να πιστέψω πως ίσως ήταν της στιγμής, πως δεν ισχύουν. Καθόμασταν όλη την μέρα μαζί είχες μάθει την παρά μικρή σκέψη μου, ήξερες πως είμαι . Λάθος δικό μου που σε άφησα να με γνωρίσεις καλύτερα απο τον κάθε ένα. Ανοίχτηκα και αυτό πονάει, πονάει πολύ και το ότι έφυγες απο εμένα πονάει ακόμα περισσότερο.
miss you.
