Πόσο με τρομάζει αυτό που ξεκινάω τώρα, που πάω να ''ξυπνήσω'' αναμνήσεις , τις ομορφότερες και ταυτόχρονα επόδυνες αναμνήσεις , τις αναμνήσεις λίγων υπέροχων μηνών, λίγων μηνών που κάθε μέρα απο αυτούς ήταν ξεχωριστή.Κάθε μέρα έβλεπα όλο και περισσότερη λάμψη στα μάτια της, την λάμψη που απο όσο θυμάμαι την καταλάβαινα μόνο εγώ και το σημαντικότερο άτομο για αυτήν, κάθε μέρα δενόμασταν όλο και πιο πολύ, κάθε μέρα βρίσκαμε τόσο περισσότερο το νόημα.
Πέρασαν άπειρα βράδια με ποτό στα πάρκα, με γέλια, με συζητήσεις απο αυτές τις ζαλισμένες, τις φιλοσοφικές, ξέρεις.Τόσες όμορφες μέρες, τόσες εμπειρίες. Όταν ήμουν μαζί της θυμάμαι, δεν σκεφτόμουν τίποτα , είχαμε φτιάξει τον δικό μας χαρακτήρα, είχαμε βρει τα πάντα.
Πάντα το ήξερα αλλα ποτέ δεν βρήκα το θάρος να σκεφτώ το γεγονός,τα σκινηκά πως θα ήταν όταν χανόμαστε.
Φύγαμε , το ένιωθα. Αλλα σκέφτομαι όλα αυτά και χαμογελάω,χαμογελάω γιατί εζησα τόσα μαζί σου, γιατί μου έμαθες να αντιμέτοπιζω τις παράξενες καταστάσεις, γιατι σε γνώρισα και σε αγάπησα όσο τίποτα άλλο.
Να προσέχεις , σε αγαπάω.
Αλαντίν#Φ.Π
