Ό,τι έχω.

Πόσο με τρομάζει αυτό που ξεκινάω τώρα, που πάω να ''ξυπνήσω'' αναμνήσεις , τις ομορφότερες και ταυτόχρονα επόδυνες αναμνήσεις , τις αναμνήσεις λίγων υπέροχων μηνών, λίγων μηνών που κάθε μέρα απο αυτούς ήταν ξεχωριστή.Κάθε μέρα έβλεπα όλο και περισσότερη λάμψη στα μάτια της, την λάμψη που απο όσο θυμάμαι την καταλάβαινα μόνο εγώ και το σημαντικότερο άτομο για αυτήν, κάθε μέρα δενόμασταν όλο και πιο πολύ, κάθε μέρα βρίσκαμε τόσο περισσότερο το νόημα.
Πέρασαν άπειρα βράδια με ποτό στα πάρκα, με γέλια, με συζητήσεις απο αυτές τις ζαλισμένες, τις φιλοσοφικές, ξέρεις.Τόσες όμορφες μέρες, τόσες εμπειρίες. Όταν ήμουν μαζί της θυμάμαι, δεν σκεφτόμουν τίποτα , είχαμε φτιάξει τον δικό μας χαρακτήρα, είχαμε βρει τα πάντα.
Πάντα το ήξερα αλλα ποτέ δεν βρήκα το θάρος να σκεφτώ το γεγονός,τα σκινηκά πως θα ήταν όταν χανόμαστε.
Φύγαμε , το ένιωθα. Αλλα σκέφτομαι όλα αυτά και χαμογελάω,χαμογελάω γιατί εζησα τόσα μαζί σου, γιατί μου έμαθες να αντιμέτοπιζω τις παράξενες καταστάσεις, γιατι σε γνώρισα και σε αγάπησα όσο τίποτα άλλο.
Να προσέχεις , σε αγαπάω.
Αλαντίν#Φ.Π

Τώρα;

Τώρα πιά δεν είσαι εδώ, δεν σε έχω δίπλα μου και νιώθω να χάνομαι, να χάνω το έγω μου που είχα βρεί τότε μαζί σου. Με πρόσεχες, με φρόντιζες , δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποια στιγμή θα ήταν τόσο δύσκολο να δώ το χαμόγελό σου, να πρέπει να σε ψάξω στα μέρη που σύχναζες για να σε ξανά δώ. Ούτε στην ιδέα δεν άντεχα και τώρα που έγινε πραγματικότητα; Για πόσο θα κρατήσει, για πόσο θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με την σκέψη σου; Θυμάμαι τόσες όμορφες στιγμές και προσπαθώ να ξεχαστώ, δεν θέλω να ξεσπάω στο ποτό ή στα τσιγάρα.. Σκέφτομαι πως δεν θα σου άρεσε και εμένα όμως δεν μου αρέσει που δεν είσαι εδώ να με κρατάς εσύ μακρυά απο αυτά να μην πέφτω τόσο κάτω. Όταν μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια σου , δεν μπορώ να πιστέψω πως ίσως ήταν της στιγμής, πως δεν ισχύουν. Καθόμασταν όλη την μέρα μαζί είχες μάθει την παρά μικρή σκέψη μου, ήξερες πως είμαι . Λάθος δικό μου που σε άφησα να με γνωρίσεις καλύτερα απο τον κάθε ένα. Ανοίχτηκα και αυτό πονάει, πονάει πολύ και το ότι έφυγες απο εμένα πονάει ακόμα περισσότερο.

miss you.

Θυμάμαι.

-Φεύγω.
-Καληνύχτα.
-Με αφήνεις έτσι ε;
-Μόνο αν με αφήσεις θα σε αφήσω.
-Σίγουρος;
-Ναι.

Γιατί τα πιο απλά πράγματα λέγονται χωρίς να το ξέρεις,γιατί για αυτά τα λόγια ξενυχτάμε με τις σκέψεις ,γιατί με αυτά τα λόγια ερωτευόμαστε.

-Πώς είσαι;
-Όλα εντάξει.
-Σε ξέρω,δεν ήσουν ποτέ έτσι .Πές μου τι έχεις.
-Φοβάμαι.
-Φοβάσαι τι;
-Οτι περνάω ωραία.
-Και λοιπόν;
-Ξέρω οτι δεν θα ξανά έρθουν.
-Τι λές;
-Θυμάσαι πριν λίγους μήνες που καθόμασταν στο μπαλκόνι με τσιγάρα ,τα ξημερώματα &λέγαμε τα πάντα; 
-Ναι,φυσικά και θυμάμαι.
-Τότε που βγαίναμε με πιτζάμες;
-Σαφώς.
-Τόσα βράδυα το καλοκαίρι στην παραλία που το πρωί με δυσκολία θυμόμασταν?
-Δεν ξεχνιέται τίποτα.
-Έχεις νιώσει μετά απο αυτό πάλι τόσο όμορφα;
-Έλα τώρα.
-Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να ενώσουμε κάτι που έσπασε από μόνο του,έτσι δεν είναι?
-Απλά δεν έχεις καλή ψυχολογία και ξεσπάς,θα περάσει.
-Ναί,θα περάσει. Όπως πέρασαν και όλες οι στιγμές μας τώρα μπροστά στα μάτια μας &δεν κάναμε τίποτα να τις κρατήσουμε, ούτε κίνηση.


γιατί κάποιες φορές ίσως είναι καλύτερα ο κάθε ένας να πέρνει τον δρόμο του,να κάνει τις επιλογές του. Είμαι εδώ

Tώρα που λείπεις.

πάνε μάρες τώρα που δεν νιώθω καλά,με εμένα ,νιώθω να μην με κρατάνε τα πόδια μου,να σβίνουν όλα μέσα μου,να χάνομαι . χάνομαι άνετα ,έχω γίνει τόσο απόμακρη με τα άτομα που με νοιάζονται, που ήταν δίπλα μου. Το ξέρω ,μα δεν μπορώ να το αλλάξω ,προσπαθώ μά δεν έχω την ψυχολογία να το κάνω,δεν έχω την δύναμη.Πόσο θα ήθελα να ήμουν ακόμα καλά με αυτούς τουλάχιστον,απέναντι τους. Αλλά μου λείπεις,νομίζω οτι σε χάνω και μου φταίνε όλα,τα πάντα. μου λείπουν τα πιο απλά μας πράγματα,τότε που κα6όμασταν μόνοι,κοιτάζαμε τον ουρανο και δεν είχε αστέρια,ούτε ένα.Θυμάσαι; και είχαμε ζωγραφίσει το δικό μας,περπατάγαμε ώρες,δεν σε ειχα βαρεθεί ούτε λεπτό και δεν είναι οτι με διώχνεις,δεν μου το έχεις πεί ποτέ αλλά αυτό βλέπω.Αύτο ,το πιο άσχημο που με κάνει κομμάτια είναι όταν  σε κοιτάζω και τίποτα δεν είναι όπως πρίν, τα μάτια σου δεν έχουν πλέον αυτή την λάμψη,που με κοίταζες και γέμιζα  από έρωτα, από ευτυχία. Μήπως το είχα παρεξήγήσει.Αλλά μου λείπει.