Ό,τι έχω.

Πόσο με τρομάζει αυτό που ξεκινάω τώρα, που πάω να ''ξυπνήσω'' αναμνήσεις , τις ομορφότερες και ταυτόχρονα επόδυνες αναμνήσεις , τις αναμνήσεις λίγων υπέροχων μηνών, λίγων μηνών που κάθε μέρα απο αυτούς ήταν ξεχωριστή.Κάθε μέρα έβλεπα όλο και περισσότερη λάμψη στα μάτια της, την λάμψη που απο όσο θυμάμαι την καταλάβαινα μόνο εγώ και το σημαντικότερο άτομο για αυτήν, κάθε μέρα δενόμασταν όλο και πιο πολύ, κάθε μέρα βρίσκαμε τόσο περισσότερο το νόημα.
Πέρασαν άπειρα βράδια με ποτό στα πάρκα, με γέλια, με συζητήσεις απο αυτές τις ζαλισμένες, τις φιλοσοφικές, ξέρεις.Τόσες όμορφες μέρες, τόσες εμπειρίες. Όταν ήμουν μαζί της θυμάμαι, δεν σκεφτόμουν τίποτα , είχαμε φτιάξει τον δικό μας χαρακτήρα, είχαμε βρει τα πάντα.
Πάντα το ήξερα αλλα ποτέ δεν βρήκα το θάρος να σκεφτώ το γεγονός,τα σκινηκά πως θα ήταν όταν χανόμαστε.
Φύγαμε , το ένιωθα. Αλλα σκέφτομαι όλα αυτά και χαμογελάω,χαμογελάω γιατί εζησα τόσα μαζί σου, γιατί μου έμαθες να αντιμέτοπιζω τις παράξενες καταστάσεις, γιατι σε γνώρισα και σε αγάπησα όσο τίποτα άλλο.
Να προσέχεις , σε αγαπάω.
Αλαντίν#Φ.Π

Τώρα;

Τώρα πιά δεν είσαι εδώ, δεν σε έχω δίπλα μου και νιώθω να χάνομαι, να χάνω το έγω μου που είχα βρεί τότε μαζί σου. Με πρόσεχες, με φρόντιζες , δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποια στιγμή θα ήταν τόσο δύσκολο να δώ το χαμόγελό σου, να πρέπει να σε ψάξω στα μέρη που σύχναζες για να σε ξανά δώ. Ούτε στην ιδέα δεν άντεχα και τώρα που έγινε πραγματικότητα; Για πόσο θα κρατήσει, για πόσο θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω με την σκέψη σου; Θυμάμαι τόσες όμορφες στιγμές και προσπαθώ να ξεχαστώ, δεν θέλω να ξεσπάω στο ποτό ή στα τσιγάρα.. Σκέφτομαι πως δεν θα σου άρεσε και εμένα όμως δεν μου αρέσει που δεν είσαι εδώ να με κρατάς εσύ μακρυά απο αυτά να μην πέφτω τόσο κάτω. Όταν μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια σου , δεν μπορώ να πιστέψω πως ίσως ήταν της στιγμής, πως δεν ισχύουν. Καθόμασταν όλη την μέρα μαζί είχες μάθει την παρά μικρή σκέψη μου, ήξερες πως είμαι . Λάθος δικό μου που σε άφησα να με γνωρίσεις καλύτερα απο τον κάθε ένα. Ανοίχτηκα και αυτό πονάει, πονάει πολύ και το ότι έφυγες απο εμένα πονάει ακόμα περισσότερο.

miss you.

Θυμάμαι.

-Φεύγω.
-Καληνύχτα.
-Με αφήνεις έτσι ε;
-Μόνο αν με αφήσεις θα σε αφήσω.
-Σίγουρος;
-Ναι.

Γιατί τα πιο απλά πράγματα λέγονται χωρίς να το ξέρεις,γιατί για αυτά τα λόγια ξενυχτάμε με τις σκέψεις ,γιατί με αυτά τα λόγια ερωτευόμαστε.

-Πώς είσαι;
-Όλα εντάξει.
-Σε ξέρω,δεν ήσουν ποτέ έτσι .Πές μου τι έχεις.
-Φοβάμαι.
-Φοβάσαι τι;
-Οτι περνάω ωραία.
-Και λοιπόν;
-Ξέρω οτι δεν θα ξανά έρθουν.
-Τι λές;
-Θυμάσαι πριν λίγους μήνες που καθόμασταν στο μπαλκόνι με τσιγάρα ,τα ξημερώματα &λέγαμε τα πάντα; 
-Ναι,φυσικά και θυμάμαι.
-Τότε που βγαίναμε με πιτζάμες;
-Σαφώς.
-Τόσα βράδυα το καλοκαίρι στην παραλία που το πρωί με δυσκολία θυμόμασταν?
-Δεν ξεχνιέται τίποτα.
-Έχεις νιώσει μετά απο αυτό πάλι τόσο όμορφα;
-Έλα τώρα.
-Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να ενώσουμε κάτι που έσπασε από μόνο του,έτσι δεν είναι?
-Απλά δεν έχεις καλή ψυχολογία και ξεσπάς,θα περάσει.
-Ναί,θα περάσει. Όπως πέρασαν και όλες οι στιγμές μας τώρα μπροστά στα μάτια μας &δεν κάναμε τίποτα να τις κρατήσουμε, ούτε κίνηση.


γιατί κάποιες φορές ίσως είναι καλύτερα ο κάθε ένας να πέρνει τον δρόμο του,να κάνει τις επιλογές του. Είμαι εδώ

Tώρα που λείπεις.

πάνε μάρες τώρα που δεν νιώθω καλά,με εμένα ,νιώθω να μην με κρατάνε τα πόδια μου,να σβίνουν όλα μέσα μου,να χάνομαι . χάνομαι άνετα ,έχω γίνει τόσο απόμακρη με τα άτομα που με νοιάζονται, που ήταν δίπλα μου. Το ξέρω ,μα δεν μπορώ να το αλλάξω ,προσπαθώ μά δεν έχω την ψυχολογία να το κάνω,δεν έχω την δύναμη.Πόσο θα ήθελα να ήμουν ακόμα καλά με αυτούς τουλάχιστον,απέναντι τους. Αλλά μου λείπεις,νομίζω οτι σε χάνω και μου φταίνε όλα,τα πάντα. μου λείπουν τα πιο απλά μας πράγματα,τότε που κα6όμασταν μόνοι,κοιτάζαμε τον ουρανο και δεν είχε αστέρια,ούτε ένα.Θυμάσαι; και είχαμε ζωγραφίσει το δικό μας,περπατάγαμε ώρες,δεν σε ειχα βαρεθεί ούτε λεπτό και δεν είναι οτι με διώχνεις,δεν μου το έχεις πεί ποτέ αλλά αυτό βλέπω.Αύτο ,το πιο άσχημο που με κάνει κομμάτια είναι όταν  σε κοιτάζω και τίποτα δεν είναι όπως πρίν, τα μάτια σου δεν έχουν πλέον αυτή την λάμψη,που με κοίταζες και γέμιζα  από έρωτα, από ευτυχία. Μήπως το είχα παρεξήγήσει.Αλλά μου λείπει.

ένα κενό.

Μπήκε μέσα, κάθισε,τραγούδαγε τραγούδια που είχα καιρό να ακούσω, παλιομοδίτικα.

Γελάγαμε εμείς,πάλι έχει πιει λέγαμε.Έβαλε την μουσική της,έκλεισε τα φώτα και σταμάτησε να τραγουδάει.

- Πάρε αυτό,διάβασε το δυνατά.

έδωσε σε μια κοπέλα να διαβάσει Ρεμπώ.

- << Είμαι κτήνος,ένας αράπης.Αλλά μπορώ να σωθώ.Εσείς είστε ψευταράδες,μανιακοί,άγριοι, δυστυχείς,όλοι σας.>>

Εγώ καθόμουν στην καρέκλα,δεν μίλαγα,την έβλεπα να σηκώνει τα χέρια της και να κλίνει τα μάτια της και να χτυπιέται,τρόμαξα.

-ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ.

της είπε.

Πιο δυνατά μίλαγε και αυτή.

Έκλεισα τα μάτια μου,κάτι δεν πήγαινε καλά, σκεφτόμουν αυτά που άκουγα,με τρόμαζαν οι σκιές που έβλεπα. Ξαφνικά άκουσα φωνές,ουρλιαχτά.

-Κυρία;Κυρία είστε καλά;Καλέστε βοήθεια αμέσως

Τα πάντα γύρω μου θόλωσαν δεν άκουγα τίποτα,έτρεξα δίπλα της,της κράτησα το χέρι,αυτή δεν μιλούσε πια,δεν μας κοίταγε.

-Κυρία σας παρακαλώ όχι πάλι,ξυπνήστε σας παρακαλώ.

Άνοιξε τα μάτια της,μου έπιασε το χέρι,με κοίταξε με ένα κενό βλέμμα.

-Πως σε λένε;

-Είστε καλά;

-Μείνε μαζί μου,σε παρακαλώ.

-Εντάξει σας το υπόσχομαι.

-Είμαι μόνη μου δεν έχω κανέναν,μονάχα μια γατούλα και αυτή ετοιμοθάνατη,αδέσποτη από τον δρόμο.

-Ναι κύρια,μην τα σκέφτεστε αυτά τώρα,σας παρακαλώ,είστε καλά;

-Μια χαρά είμαι.

Σηκώθηκε,την κοιτάζαμε όλοι,γύρισε στο παράθυρο και άναψε ένα τσιγάρο.

-Λοιπόν παιδιά συνεχίζουμε,διάβασε παρακάτω.

Πέρναγε η ώρα,φώναζε,έκλαιγε για τα χαμένα χρόνια της,κάνεις δεν μίλαγε,όλοι την αγαπάνε.Μίλαγε για χαμένα παιδιά,για την μοναξιά της και την μιζέρια της,βούρκωσα.

-Τέλος θέλω να σας ευχαριστήσω όλους σας μέσα από την καρδιά μου,σας αγαπάω πολύ και μην ξεχνάτε ότι η αγκαλιά μου χωράει όλους,ότι χρειαστείτε εδώ είμαι.Ευχαριστώ.

Τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα.

-Θέλω να σε δω.

-Τι έγινε;

-Δεν έγινε.

-. . .

-Δεν έγινε κάτι.

-Τότε;

Τότε θέλω να σε δω.Είμαι σίγουρη ότι κάτι θα έχεις να μου πεις.

-Δεν σε καταλαβαίνω.

-Όχι;Δηλαδή μου είπες ότι είχες να μου πεις;Αυτό ήταν;

-Σου είπα ότι θα με δίπλα σου μέχρι να ξανα βρεις τον εαυτό σου και θα το κάνω με όποιο τρόπο μπορέσω.

-Όχι ερωτά μου δεν θα κάνεις τίποτα,εάν όντως μετά από όλα αυτά που σου είπα,εσύ σκέφτεσαι αυτό,το σέβομαι.Όμως θέλω να σεβαστείς ότι δεν θέλω να είσαι δίπλα μου σε καμιά περίπτωση εαν δεν μ'αγαπάς,είμαστε εντάξει;

-Όχι.

-Ορκίσου ότι δεν με θες πια.

-Εάν αυτό σε κάνει να ξαναβρείς τον εαυτό σου,ορκίζομαι.

-Αυτό με κάνει να χάνω κάθε έλεγχο που έχω μέχρι τώρα.

-Τι εννοείς; 

-Δεν άκουσες τίποτα από όλα όσα σου είπα εκείνο το βράδυ;Δεν έχεις καρδιά πλέον;

-Τα άκουσα όλα,απλά δεν μπορώ να είμαι πάλι εδώ όπως θες εσύ.Σε νοιάζομαι και μπορώ να σε βοηθήσω.

-Άντιο.

-Θα σε κάνει καλύτερα αυτό;

-Όχι μην το ψάχνεις δεν με νιώθεις από ότι φένεται.Τι άλλο θες πια μου λες;Σου απάντησα σε ότι ήθελες.Έριξα για άλλη μια φορά τον γαμημένο εγωισμό μου και σου είπα τα πάντα.Φτάνει είναι γελοιο,αρκετά.

-Μάλιστα,ίσως να έχεις δίκιο όμως εγώ στα αλήθεια σε νοιάζομαι.

-Γιατί με άφησες μόνη μου εκείνο το βράδυ.

-Έπρεπε να βρω τα παιδιά μπορεί να πάθαιναν το οτιδήποτε.

-Μάλιστα και μετά τα παιδιά;Δεν σε ένοιαξε καν,στο μπαλκόνι ήμουν και σε κοίταγα μέχρι να φύγεις.

-. . .

-Για τελευταία φόρα,πες μου τι θες να κάνω μωρό μου και θα το κάνω.Μου είχες πει ότι τα συγγνώμη φένονται στις πράξεις.Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι χρειάζομαι να είσαι ερωτευμένος μαζί μου;Θέλω να ξυπνάω και να είμαστε μαζί.Να μ'αγαπάς.Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να μιλάει με εγωισμό,σε παρακαλώ κάντο για μένα.

-Δεν μιλάω με εγωισμό αγάπη μου.Απλά δεν μου το επιτρέπει ο εαυτός μου να κάνω αυτό που μου ζητάς.

-Εγώ θα περιμένω μέχρι να στο επιτρέψει.

-Δεν ξέρω αν μπορείς να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.

-Εγώ θέλω να είμαι ευτυχισμένη μαζί σου και θα περιμένω μέχρι να το αποκτήσω ξανά αυτό.

-Θα είσαι χειρότερα και αυτό μπορεί να μην γίνει ποτέ.

-Ελπίζω να μην σε πλήγωσα όσο εσύ εμένα.

-Και όμως.

-Και όμως μωρό μου όχι.