Ήμουν μεθυσμένος.

Είναι κάτι βράδια που δεν περνάνε με τίποτα.

4 το πρωί ήταν;Ναι κάπου εκεί,ε λοιπόν ένα τηλέφωνο άλλαξε όλη την βραδιά.Ήρθες και με βρήκες,με πήρες αγκαλιά και έκλαιγες θυμάσαι;Ζήταγες συγγνώμη.Τι συγγνώμη ρε καρδιά μου;Με έχεις πληγώσει τόσο.

Με έπιασες και με φίλησες,τι ήταν αυτό;Έλεγες ότι με χρειάζεσαι,έλεγες,έλεγες.

Το μόνο που σου είπα ήταν 'αγάπη μου σταμάτα,έχεις μεθύσει δεν ξέρεις τι λες.'

Αλήθεια ήταν,χα.Τσακωθήκαμε και έφυγες,το έπαιζα αδιάφορη.Ξέρεις όμως ότι για σένα ξενύχτισα όλο το βράδυ; Θυμόμουν αυτά που έλεγες και λύγιζα και το πρωί αναζητούσα μια λογική εξήγηση.

-Πως γίνεται το βράδυ  να γίνονται όλα αυτά και τώρα να μην σε νοιάζει,να μην ενδιαφέρεσαι καν;

-Αχαχαχ.Ήμουν μεθυσμένος.

Έλα τώρα στοπ.Ούτε να γράφω δεν αξίζει.

   Μαριλένα.

να φύγεις.

Τι γίνεται όταν όλα στραβώνουν;Όταν νόμιζες ότι ήξερες κάποιον τόσο καλά μέχρι που έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις ιδέα ποιος είναι;

Τον ήξερα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,πολλά χρόνια πριν.Πάντα μου έλεγε πόσο με αγάπαγε και εγώ χαμογελούσα,μου άρεσε,ήταν ο μεγάλος αδερφός που δεν είχα ποτέ και ήθελα να έχω αδερφό,αισθανόμουν πολύ τυχερή που υπήρχε στην ζωή μου. 

Τον έβλεπα πολύ σπάνια,μια-δυο φόρες τον χρόνο,μου έλειπε πολύ.Όταν ερχόταν  έκανα σαν μικρό παιδί,δεν τον άφηνα σε ησυχία ούτε δευτερόλεπτο.Καθόμασταν ώρες ατελείωτες μαζί,δεν κοιμόμασταν,λέγαμε μαλακίες μέχρι να βγει ο ήλιος.

Ξαφνικά άρχιζα να τον βλέπω πιο συχνά,ερχόταν συνέχεια.Έμενε για μέρες εδώ,δεν με πείραζε απλά μου φαινόταν περίεργο,για την ακρίβεια αυτός μου φαινόταν περίεργος.Άρχιζε να αλλάζει,η συμπεριφορά του,ο χαρακτήρας του,το πως με κοίταζε,ακόμα και ο τρόπος που μου έλεγε σ'αγαπώ,ακόμα και αυτός ήταν διαφορετικός.

Άρχιζαν να τον πειράζουν τα πάντα.

Μου την έλεγε για το πως ντύνομαι,πως βάφομαι,για το αγόρι που είχα ή για κάποιον που μου άρεσε.Μίλαγε άσχημα στους φίλους μου,ήταν αντικοινωνικός. Νευρίαζε για τα πάντα.

- Τι του βρίσκεις μπορείς να μου πεις;Δεν σε αναγνωρίζω.

-Όχι εγώ δεν σε αναγνωρίζω.Τι έχεις πάθει;Από πότε σε πειράζουν οι φίλοι μου,τα ρούχα μου,το βάψιμο μου;

-Από τότε που δεν σε πειράζουν εσένα όλα αυτά.

-Σοβαρά μιλάς;Ξέρεις σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανάγκη να με προστατέψεις αλλά ειλικρινά δεν υπάρχει λόγος,άλλωστε δεν είσαι ο μπαμπάς μου.

-Άμα ήξερε ο μπαμπάς σου..

-Τι είπες;

-Τίποτα τίποτα.

-Καλά τι λες;Έχεις ξεφύγει πραγματικά.

-Τουλάχιστον εγώ δεν μπλέκω με ανθρώπους που ούτε να σε προστατέψουν δεν μπορούν.

-Ναι γιατί εσύ μπορείς.

-Ναι μπορώ.

-Ναι αλλά εμείς είμαστε φίλοι.

-Εγώ δεν είμαι φίλος σου.

-Τι είπες;

-Αυτό που άκουσες.

-Πήγαινε ξεκουράσου,δεν είσαι καλά..

-Σκάσε γαμήμενη.Δεν καταλαβαίνεις τίποτα.ΠΟΤΕ.

'Αρκεί να εξαφανιστείς από την ζωή μου,ψήσου.'

She knew it was destroying her.

Κάθομαι στην πολυθρόνα,απλώνω τα πόδια μου και νιώθω αδύναμη.Ανάβω ένα τσιγάρο και το κοιτάω,κοιτάω τον καπνό να χάνεται και τον χαζεύω,νιώθω την μουσική μέσα στο σώμα μου και η καρδιά μου επιτέλους,επιτέλους την ακούω να χτυπάει,ξανά.

Σκέφτομαι χιλιάδες πράγματα,αναμνήσεις που περνάνε από το μυαλό μου και μοιάζουν σαν να τα έζησα όλα χθες.Μου φαίνονται πολλά,είναι πολλά και δεν ξέρω τι να τα κάνω.

-Μιλήσατε;

-Μόνη μου μίλησα,αυτός δεν μιλάει πια,δεν με κοιτάει,δεν με νιώθει.

-Ποιο είναι το πρόβλημα του,αφού σ'αγαπάει.

-Το πρόβλημα του είναι ότι μισεί,μισεί τα πάντα και κυρίως εμένα.

-Δεν υπάρχει αυτό που λες.

-Και τι νόμιζες;Δεν αγαπάμε όλοι το ίδιο,όλοι είμαστε διαφορετικοί.

-Δεν νιώθεις άσχημα;

-Όχι.

-Μα πως;

-Νιώθω λες και περιμένω κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί.

- Θα γυρνούσες το χρόνο πίσω;

-Να τον κάνω τι τον γαμημένο χρόνο;Δεν τον θέλω,δεν θέλω τίποτα από το παρελθόν,μόνο τον εαυτό μου θέλω και το χαμόγελο μου.

-Δεν σε θυμάμαι έτσι,πολύ λίγες φόρες γελάς και έχεις υπέροχο γέλιο ξέρεις..πάντα σε θυμάμαι σε μια γωνία με ένα έντονο βλέμμα και ένα τσιγάρο στο χέρι και να χάνεσαι.Έχεις ένα δικό σου περίεργο τρόπο,είσαι πανέμορφη έτσι.

- Είμαι απλά κουρασμένη.Είμαι κουρασμένη να ξυπνάω κάθε μέρα και να κάνω τα ίδια πράγματα,να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους και να μεγαλώνω μέρα με την μέρα.Είμαι κουρασμένη να πιέζω τον εαυτό μου να ξυπνάω μόνη μου και να κρυώνω.

-Σήκω,πάμε να σε βάλω για ύπνο δεν είσαι καλά.

-Πάντα είμαι καλά,μέχρι να έρθει το βράδυ.

Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει.

.

-Δεν είναι περίεργο;

-Ποιος είσαι εσύ πάλι;

-Δεν με αναγνωρίζεις;

-Θα έπρεπε;

-Ναι,είμαι ο εαυτός σου.

-Ουαου,τα μαύρα σου τα χάλια έχεις ρε συ.

-Ναι,είδες πως με κατάντησες.Εσύ φταις,δεν προσέχεις.

-Θέλεις πραγματικά να ανοίξουμε αυτήν την συζήτηση;

-ΝΑΙ.Είναι κάτι που αφορά και τους δύο μας.

-Βασικά γιατί κάθομαι και σου μιλάω σαν την τρελή;

-Γιατί ήπιες εχθές το βράδυ,ήπιες πολύ.

-Τον είδα;

-Ναι και τον πλήγωσες πολύ.

-Μπα,από πότε έχει συναισθήματα αυτός.

-Έλα μην είσαι αχάριστη.

-Φύγε,ούτε εσύ δεν με καταλαβαίνεις.

-Aμα φύγω εγώ,θα έρθει η μοναξιά και θα με ζητάς πίσω.

-Αυτή έχει φύγει πια, από μικρό παιδί την θυμάμαι.Δεν την θέλω ούτε αυτήν.

-Τίποτα δεν θέλεις εσύ.Πήγαινε γίνε άνθρωπος, τρομάζω που σε βλέπω έτσι.

-Δεν θέλω να γίνω άνθρωπος,οι άνθρωποι είναι αδύναμοι.

"Εγώ το μόνο που θέλω είναι να μην θέλω όσα θέλουν οι άλλοι, να θέλω όσα θέλω εγώ,όσα χρειάζομαι,όσα ονειρεύομαι,όσα αντέχω να θέλω."

Too young to hate so much the world.

  Ο καθένας μας,πίσω από το χαμόγελό του κρύβει έναν σκοτεινό και άρρωστο εαυτό.Είναι αυτός ο κακός τύπος που οι μητέρες μας φόβιζαν το βράδυ για να κοιμηθούμε νωρίς ή για να φάμε,όπου μόνο στην σκέψη ότι υπάρχει ένα 'τέρας' και έρχεται να σε βλάψει όταν δεν κάνεις κάτι καλά,εσύ τρομάζεις και απλά υπακούς.
  Όσο μεγαλώνεις,αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι παράλληλα με εσένα, αυτό το τέρας της μαμάς σε ακολούθει.Καλώς ή κακώς ισχύει και όχι δεν είναι απλά ένα παραμύθι.Είναι αυτό που σε κάνει επιρρεπή στην αλητεία,που τα βράδια δεν μπορείς να κοιμηθείς γιατί κάτι σε τρώει μέσα σου,που υπάρχουν στιγμές που μισείς τους πάντες και τα πάντα,όταν πιέζεσαι και ξεσπάς στα άτομα που είναι δίπλα σου,όταν χάνεις τον άνθρωπο σου επειδή τον θεωρούσες δεδομένο.
  Απλά είναι κομμάτι του εαυτού σου και δεν μπορείς να το αποφύγεις.Όταν όλοι οι άλλοι νομίζουν ότι είσαι καλά,εσύ νιώθεις άρρωστος μέσα σου.Όλοι είμαστε άρρωστοι μέσα μας και στην τελική όλοι πονεμένα πλάσματα είμαστε,το θέμα είναι ποιος το κρύβει καλύτερα.Σκέψου μόνο να μπορούσες να μπεις στην καρδιά και στο μυαλό των ανθρώπων,θα φρίκαρες όπως και εγώ που μόνο στην ιδέα ότι θα έβλεπα τόση βρωμιά,μου προκαλεί αηδία.
   Φοβάμαι,φοβάμαι ότι εάν τώρα δεν μπορώ να λύσω τα προβλήματα μου χωρίς να χτυπιέμαι,να ουρλιάζω,να μην ξέρω που πατάω,να χάνω τους ανθρώπους που λατρεύω,μετά;Τι θα γίνει αργότερα;

-Σ'αρέσει να καταστρέφεσαι,το είχες πάντα αυτό νομίζω.
-Όχι,έτσι μεγάλωσα,έτσι με έμαθαν,έτσι είδα να κάνουν και προσπάθησα και γω.
Αλλά δεν βγαίνει πουθενά,απλά θα καταλήξεις σε μια γωνία,ξεχασμένος,να μην
θυμάσαι το όνομα σου και να κλαις,να κλαις ασταμάτητα.
- Και έπειτα;
- Και έπειτα έρχεται η αγάπη.
- Άρα αξίζει τον κόπο,όλα καλά δηλαδή;
- Ναι,για λίγο καιρό σε κάνει να ξεχνιέσαι,μετά έρχεται και σου ρίχνει την τελευταία βολή και σε διαλύει.
- Γιατί νοιάζεσαι τόσο για την αγάπη; Έχεις πολύ χρόνο,μια ολόκληρη ζωή για αυτήν.
-Μα,η αγάπη δεν φτάνει για μια ζωή,είναι απέραντη και εμένα μου αρέσει η αγάπη.
-Απλά πρόσεχε να μην πέσεις από τον κόσμο  σου και προσγειωθείς απότομα και πονέσεις.
- Δεν καταλαβαίνεις και δεν μπορώ ή μάλλον δεν θέλω να σου εξηγήσω.

Απλά πες μου πως κατάφερες να γίνεις το πιο όμορφο χάος της γης.

Κάποιοι μιλούν μοναχά με τα μάτια ψιθυρίζοντας τα ομορφότερα λόγια με την φωνή της καρδιάς.

   Η απόσταση κάνει τους έρωτες πιο δυνατούς,δοκιμάζονται και δεν χάνονται μέσα στην καθημερινότητα,κρατάνε και δένονται.Δεν ξέρω γιατί,ίσως η επιθυμία ανάμεσα σε δυο κορμιά που καίγονται να δυναμώνει.
   Πολλοί λένε ότι μόνο στο απόλυτο σκοτάδι μπορείς να δεις τα αστέρια,μα πως; Κάθομαι αργά το βράδυ,και από το σκούρο χρώμα του ουρανού δεν βλέπω τίποτα,κοιτάζω πάνω μα δεν βλέπω τα αστέρια.Αντικρίζω τα μάτια σου και χάνομαι,σχηματίζουν το άπειρο και μπορώ να κάθομαι να τα χαζεύω ώρες ατελείωτες.
  Ανάβω ένα τσιγάρο και σε περιμένω να έρθεις,οι ώρες και οι μέρες που φαίνονται ατελείωτες,ανυπομονώ να είσαι κοντά μου,να σε νιώθω. Σκέφτομαι τα μάτια σου,αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια σου και αυτό το πρόσωπο σου που όταν χαμογελάς μοιάζεις σαν άγγελος,ο άγγελος μου.
  Θυμάμαι τα όνειρα που κάνουμε μαζί,πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει,κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι εσένα εδώ.Εντυπωσιάζομαι και μόνο στην ιδέα,ξέρεις ..μαζί αγκαλιά να αράζουμαι στο μπαλκόνι μου να κοιτάζουμε από κάτω και να μετράμε πόσα όμορφα πράγματα βλέπουμε και να σου ψιθυρίζω 'έλα πάρε με και πάμε εκεί που θα ναι πάντα καλοκαίρι'.
   'Είναι πια οι ζέστες και οι έρωτες που θα μας πάνε μέχρι το ξημέρωμα'.Αυτά φαντάζομαι και με πιάνει το πρωί,οι σκέψεις μου είναι μαγευτικές και χαίρομαι που επιτέλους βλέπω ουράνιο τόξο μετά από καταιγίδες.
Η γειτονιά μου είναι άδεια και δεν παλεύεται χωρίς έρωτα,κρυώνω κι ας είναι καλοκαίρι.Δεν χρειάζομαι ζεστασιά του ήλιου,αλλά την δική σου.

Mην αφήσεις τα για πάντα μας να γίνουν ποτέ.