Ήμουν μεθυσμένος.

Είναι κάτι βράδια που δεν περνάνε με τίποτα.

4 το πρωί ήταν;Ναι κάπου εκεί,ε λοιπόν ένα τηλέφωνο άλλαξε όλη την βραδιά.Ήρθες και με βρήκες,με πήρες αγκαλιά και έκλαιγες θυμάσαι;Ζήταγες συγγνώμη.Τι συγγνώμη ρε καρδιά μου;Με έχεις πληγώσει τόσο.

Με έπιασες και με φίλησες,τι ήταν αυτό;Έλεγες ότι με χρειάζεσαι,έλεγες,έλεγες.

Το μόνο που σου είπα ήταν 'αγάπη μου σταμάτα,έχεις μεθύσει δεν ξέρεις τι λες.'

Αλήθεια ήταν,χα.Τσακωθήκαμε και έφυγες,το έπαιζα αδιάφορη.Ξέρεις όμως ότι για σένα ξενύχτισα όλο το βράδυ; Θυμόμουν αυτά που έλεγες και λύγιζα και το πρωί αναζητούσα μια λογική εξήγηση.

-Πως γίνεται το βράδυ  να γίνονται όλα αυτά και τώρα να μην σε νοιάζει,να μην ενδιαφέρεσαι καν;

-Αχαχαχ.Ήμουν μεθυσμένος.

Έλα τώρα στοπ.Ούτε να γράφω δεν αξίζει.

   Μαριλένα.