έγινε η απώλεια συνήθειά μας

Με εμπιστεύεσαι,χωρίς να με ξέρεις καλά καλά,αυτό είναι που μου αρέσει σε εσένα.

- Τι λες να πάμε;
- Ναι ρε κομπλέ θα περάσουμε
- Έχει πολύ περπάτημα
- Όλα καλά πάμε.
- Οκ

Φτάσαμε σε ένα σπίτι σαν αχούρι,θυμάσαι; Το μελετάγαμε γελώντας στο δρόμο,αναρωτιόμασταν αν θα είναι καλύτερο από κούτα,παραδόξως ήταν.Έμοιαζε σαν τις ταινίες που βλέπουμε που πηγαίνουν και αράζουν σε στοιχιωμένα σπίτια,ήταν παντού σκοτάδι,έμπαινε φως μόνο από την μπαλκονόπορτα,τα έπιπλα μέσα παίζει να μην τα είχαν ξεσκονίσει ποτέ και παντού είχε αφόρητη ζέστη.
Βγήκαμε έξω στο μπαλκόνι καθόσουν εσύ και ο φίλος σου,σε φίλησα και κάθισα στην καρέκλα,γύρισα και κοίταξα έξω την φύση,ήταν απλά υπέροχα,έκανα ένα τσιγάρο και μπήκα μέσα,ήρθες και εσύ από πίσω μου,με έπιασες από την μέση και μου έκλεισες το μάτι πονηρά.
Μπήκαμε όλοι στο δωμάτιο,αράζαμε και ακούγαμε μουσική,έπειτα από λίγο τα παιδιά φύγαν και πήγαν μόνα τους έξω στην βεράντα.

-Είσαι καλά μωρό μου;
-Ναι ζωή μου μια χαρούλα,εσύ;
- Ναι όλα καλά

Με πήρες αγκαλιά και άρχισες να με φιλάς και να με χαϊδεύεις,γέλαγα. .δεν ήξερα τι να κάνω,δεν ήθελα να σου δείξω αγάπη,φοβάμαι να μην γίνει μαλακία. .

-Φαίνεσαι πολύ πληγωμένη το ξέρεις;
-Ναι
-Είσαι πολύ μυστήρια και φοβάμαι
-Χα κοίτα να δεις εγώ προσπαθώ να είμαι εντάξει μαζί σου σε όλα
-Το ξέρω μωρό μου,το βλέπω και μου αρέσει,όπως και εσύ. .απλά να δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι τόσο.
-Δεν χρειάζεται,δεν θέλω να ανοίξω συζήτηση για το παρελθόν,πονάει.

Με προβλημάτισες πολύ,όμως κατάλαβα,κατάλαβα τα χάλια μου για την ακρίβεια.Κατάλαβα ότι τόσο καιρό,αισθανόμουν μόνη μου και πόναγε η καρδιά μου που δεν ήταν δίπλα μου αυτός,που παρόλο που η καρδία μου πόνεσε εκατομμύρια φόρες γι'αυτόν,ίσως ένα κομμάτι του εαυτού μου να είναι ακόμα εκεί. .όμως έχει σημασία πια;Όχι δεν έχει,καθόλου μάλιστα.

Εγώ βρισκόμουν αγκαλιά μαζί σου,που δεν μου έχεις κάνει κακό.Θα ήταν άδικο να σου κάνω εγώ μωρό μου.